Raj

Mała Lu śpi mocnym snem w drewnianym ćwierćwiecznym łóżeczku na środku salonu. W kącie, w kaflowym pięknym kominku pali się ogień roztaczając ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Na jej małej buzi maluje się wyraz błogości. 

Siedzę na drewnianej ławie i rozkoszuję się widokiem z tarasu. 

W ogrodzie kwitną drzewa owocowe: jabłonie, czereśnia i śliwki. Ptaki niestrudzenie śpiewają, ich trele wypełniają przestrzeń krystalicznie czystą mową niebiańskich stworzeń, które przekazują sobie ptasie ploteczki świeże jak bułeczki. Ogrzewam dłonie o kubek w malowane róże. Klasyczna czarna herbata z cukrem i cytryną paruje. 

W kuchni na piecu opalanym drzewem gotuje się wielki gar rosołu z zagrodowej kury przy akompaniamencie doborowej włoszczyzny i lubczyku z grządki. Uwielbiam rosół, który, gotowany przez kilka godzin, jest według mnie, kwintesencją wyżyn kulinarnych, a przyprawienie go pieprzem prosto z młynka dodaje pikanterii. 

Od czasu do czasu powietrze przecina dźwięk przejeżdżającego przez wieś traktora. Czasem w oddali zapieje jakiś kogut, któremu pomieszały się godziny. Żadnych autobusów, samolotów, betonu i tłumów ludzi. 

Cisza, spokój. 

Proste potrawy, kojące dla oczu widoki w zieloną dal, czyste powietrze, ziemia pachnąca deszczem.

Raj na ziemi.

Córeczko śpij, chwilo trwaj.